قلب شما و رگهای قلب، فقط خون را پمپاژ نمی کند بلکه برای زنده ماندن به آن نیاز دارد. بنابراین، وقتی انسداد عروق کرونری، تأمین خون قلب را تهدید می کند، بایستی فوراً اقدامی برای رفع آن انجام داد. دو رویکرد درمانی اصلی در این زمینه وجود دارد:
آنژیوپلاستی با استنت گذاری:
در این روش، یک بالون کوچک پیچیده در یک استنت توری سیمی را به درون رگ خونی در کشاله ران یا بازو وارد کرده و به سمت رگهای قلب حرکت می دهند. وقتی بالون باد می شود، پلاک پر از کلسترول (که جریان خون را در سرخرگ محدود کرده است) را مسطح می کند. هنگامی که باد بالون خارج می شود، استنت در آن قسمت باقی می ماند تا شریان را باز نگه دارد.
عمل بای پس عروق کرونری (CABG):
در طول جراحی قلب باز، یک سرخرگ یا سیاهرگی که از قسمت دیگری از بدن گرفته می شود، در جای خود بخیه زده می شود تا خون را به اطراف شریان مسدودشده تغییر مسیر دهد.
بهترین روش برای باز کردن رگهای قلب چیست؟
انتخاب بهترین روش به عوامل متعددی بستگی دارد؛ آن دسته از بیمارانی که گرفتگی چند رگ دارند که هر سه شریان کرونری آنها را درگیر می کند (یعنی حدود یک چهارم تا یک سوم بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر)، بهتر است از بین این دو روش، جراحی بای پس را انتخاب کنند؛ البته تا زمانی که ریسک جراحی در فرد خیلی بالا نباشد. به طور کلی برای بیماری عروق کرونری، بای پس در حال حاضر بهتر از استنت گذاری بوده، به استثنای مواردی که در آن تنگ شدن شریان بسیار کوتاه است.
CABG بهترین گزینه برای رگهای قلب محسوب می شود
سه شریان کرونری قلب همه یکسان نیستند. مهمترین شریان، شریان نزولی قدامی چپ (LAD) نام دارد. LAD خون را به تمام دیواره جلویی قلب می رساند، که نشان دهنده وجود عضله بسیار بیشتری نسبت به ناحیه تغذیه شده توسط هر یک از دو شریان کرونری دیگر است. در نتیجهف تنگی یا انسداد در LAD جدی تر از باریک شدن یا انسداد در شریان های دیگر خواهد بود. جراحی بای پس معمولاً بهترین انتخاب برای LAD مسدودشده است. اگر LAD مسدود نشده و هیچ عامل پیچیده دیگری وجود نداشته باشد، احتمال استفاده از استنت بیشتر خواهد بود، حتی اگر هر دو شریان دیگر مسدود شده باشند.
در موردی که دو رگ مسدودشده دارید و یکی LAD است، به خصوص در قسمت بالادست، داده های علمی از جراحی بای پس پشتیبانی می‌کنند؛ هر چند، نه به اندازه ای که برای بیمار مبتلا به بیماری گرفتگی سه رگ توصیه می شود؛ چرا که مسائلی مانند اینکه آیا هر دو رگ را می توان به راحتی با استنت درمان کرد یا اینکه آیا بیمار دارای عوامل خطر دیگری است یا خیر نیز وجود دارد. یک عامل مهم این است که بای پس LAD از شریانی دیگر – شریان پستانی که در قفسه سینه، نزدیک قلب قرار دارد – برای پیوند استفاده می کند. عوارض CABG با استفاده از شریان پستانی نادر است و این روش تا چندین دهه دوام دارد. علاوه بر این، به دلایلی که هنوز ناشناخته هستند، شریان پستانی تقریباً در برابر انسداد مصون است.
تفاوت جراحی بای پس و استند در چیست؟
لازم به ذکر است که اگر استنت را در LAD قرار داده شود، فقط از همان ناحیه انسداد محافظت می شود و بقیه آن شریان هنوز آسیب پذیر است، در حالی که یک بای پس احتمالاً برای همیشه از قسمت پایین دست آن رگ محافظت خواهد کرد.
چه مواقعی استنت گذاری، گزینه بهتری است:
هنگامی که LAD درگیر نباشد، استنت ها معمولاً اولین انتخاب هستند. اگر در یک یا حتی دو رگ انسداد وجود داشته باشد، انتخاب بیمار بین بای پس و استنت گذاری نیست، بلکه بایستی بین استنت و دارو درمانی یک گزینه را انتخاب کرد. دارو درمانی شامل مصرف دارو و ملاقات های تکمیلی با متخصص قلب است، بدون هیچ مداخله تهاجمی مانند بای پس یا آنژیوپلاستی. زمان دیگری نیز استنت گذاری بهترین انتخاب محسوب می شود؛ هنگامی که بای پس دیگر جزو گزینه ها نیست.
ترمیم LAD با یک شریان پستانی معمولاً تا آخر عمر فرد دوام می آورد، با این حال CABG در دو شریان دیگر این کار را انجام نمی دهد. این روش ها معمولاً از سیاهرگ ها به جای شریان ها استفاده می کنند و در نیمی از افراد، این سیاهرگ هایی که تغییر کاربری داده اند، پس از ۸ تا ۱۰ سال شروع به از کار افتادن می کنند. زمانی که این اتفاق افتاد و بیمار به کار بیشتری نیاز داشت، می توان بای پس دوم را انجام داد اما به طور کلی متخصصان ترجیح می دهند از استنت استفاده کنند.
CABG برای بیماران مبتلا به دیابت و سایر عوامل
برای افراد مبتلا به دیابت، سوالات کمتری در مورد انتخاب بین جراحی بای پس و استنت گذاری وجود دارد. جراحی بای پس به طور کلی نسبت به آنژیوپلاستی برتری دارد. همچنین هنگامی که بیش از یک سرخرگ قلب مسدود می شود، CABG ممکن است نرخ بقای بهتری برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی ارائه دهد.
