میگو یکی از پرمصرف ترین غذا های دریایی محسوب می شود. این غذا سرشار از مواد مغذی بوده و مقادیر بالایی از برخی از مواد مغذی بسیار نادر (مثل ید) در آن دیده می شود. از سوی دیگر، برخی از افراد با استناد به میزان زیاد کلسترول موجود در میگو، این غذای دریایی را مضر قلمداد می کنند. همچنین، این باور گسترده وجود دارد که میگو های پرورشی در استخر ها نسبت به میگوی آزاد (دریایی) مضرات بیشتری دارند. در این مقاله با بررسی صحت این موارد، به میزان سلامت این غذای دریایی خواهیم پرداخت.
مضرات میگو برای قلب
میگو به دلیل چربی بالایی(کلسترول) که دارد اگر به مقدار زیاد استفاده شود، ممکن است باعث بالا رفتن چربی خون شود. و طبیعتا بالا رفتن چربی خون برای سلامت قلبی شما مضر است.
میگو، یک غذا با کالری پایین اما غنی از مواد مغذی
میگو از نظر ساختار مواد مغذی بسیار شگفت انگیز است. میزان کالری میگو بسیار کم می باشد. انرژی دریافتی از میگو حدود ۸۴ کالری برای هر وعده ی ۳ اونسی است. همچنین، مصرف چنین وعده ای بیش از ۹ ویتامین و ماده ی معدنی را به بدن شما می رساند.
مواد مغذی میگو
مواد مغذی موجود در هر ۳ اونس (۸۵ گرم) میگو به شرح زیر است:
- کالری: ۲/۸۴
- پروتئین: ۴/۲۰ گرم
- آهن: ۴۳۳/۰ میلی گرم
- فسفر: ۲۰۱ میلی گرم
- پتاسیم: ۲۲۰ میلی گرم
- زینک (روی): ۱/۳۹ میلی گرم
- منیزیم: ۲/۳۳ میلی گرم
- سدیم: ۴/۹۴میلی گرم
همچنین، میگو یکی از بهترین منابع ید محسوب می شود. بسیاری از افراد دچار کمبود ید می باشند. دسترسی به ید برای عملکرد درست غدد تیروئید و سلامت مغز بسیار حیاتی است. علاوه بر این، میگو یک منبع عالی برای اسید های چرب امگا ۳ می باشد.
میگو، سرشار از کلسترول
خیلی ها میگو را با آوازه ای منفی مربوط به کلسترول بالای آن می شناسند. هر ۳ اونس یا ۸۵ گرم میگو حاوی ۱۶۱ میلی گرم کلسترول است. بسیاری از افراد از غذا های حاوی کلسترول زیاد می ترسند. زیرا باور دارند که این مواد غذایی منجر به افزایش کلسترول خون شده و خطر شکل گیری و بروز بیماری های قلبی را افزایش می دهد.
با این وجود، تحقیقات نشان می دهند که این موضوع برای بیشتر افراد بی خطر بوده و تنها یک چهارم مردم نسبت به کلسترول خوراکی چنین حساسیتی را از خود نشان می دهند. برای ۷۵ درصد دیگر جامعه، میزان مصرف کلسترول خوراکی تأثیر ناچیزی در سطح کلسترول خون خواهد داشت.
علت این موضوع تنظیم میزان کلسترول تولیدی بدن در کبد با توجه به میزان کلسترول خوراکی ورودی شما می باشد. به بیان دیگر در صورت مصرف کلسترول خوراکی، کبد کلسترول کمتری خواهد ساخت.
اسید های چرب
در کنار موارد ذکر شده، میگو حاوی مواد مغذی دیگری نیز است که می تواند باعث ارتقای سطح سلامتی بدن شما شود. یکی از این موارد اسید های چرب امگا ۳ می باشد. تحقیقات نشان می دهد که بر خلاف سایر غذا های حاوی کلسترول زیاد، میگو به عنوان یک استثنا دارای مقادیر زیاد چربی های اشباع نمی باشد. هرچند در زمینه ی فواید میگو باید تحقیقات گسترده تری انجام شود، اما به نظر می رسد فواید این ماده غذایی می تواند بیشتر از مضرات احتمالی کلسترول باشد.
میگو، حاوی آنتی اکسیدان ها
اصلی ترین آنتی اکسیدان موجود در میگو یک کاروتینوئید با نام استاکسانتین است. این ماده -که از رژیم غذایی میگو تأمین می شود- علت رنگ سرخ این موجود دریایی می باشد. هر چه میگو قرمز تر باشد، میزان مواد آنتی اکسیدان آن بالا تر خواهد بود. استاکسانتین با جلوگیری از آسیب رساندن رادیکال های آزاد به سلول ها از التهاب پیشگیری می کند. تحقیقات متعدد نشان داده اند که این ماده خطر ابتلا به بسیاری از بیماری های مزمن را کاهش می دهد.
سلامت قلب و مغز
بسیاری از تحقیقات نشان داده است که استاکسانتین تأثیر زیادی روی تقویت شریان ها دارد که می تواند سبب کاهش خطر بروز بیماری های قلبی عروقی شود. همچنین، این ماده ی غذایی با افزایش سطح کلسترول های مفید منجر به ارتقای سلامت قلب می شود.
علاوه بر این، استاکسانتین می تواند برای مغز شما نیز مفید باشد. مواد ضد التهاب موجود در میگو با پیشگیری از آسیب دیدگی سلول های مغز، خطر بروز مشکلات حافظه و بیماری های فرساینده عصبی مثل بیماری آلزایمر را کاهش می دهد. با وجود این یافته ها، تحقیقات روی میزان اثر بخشی استاکسانتین موجود در میگو برای ارتقای سلامت عمومی بدن ادامه دارد.
مصرف آنتی بیوتیک در میگو های پرورشی(غیر دریایی)
به علت میزان تقاضای بالا برای میگو، این ماده غذایی به طور گسترده در ایالات متحده ی آمریکا به صورت وارداتی تأمین می گردد. حدود ۷۵ الی ۸۰ درصد غذا های دریایی مردم آمریکا از کشور های دیگری مثل چین، تایلند، اندونزی، کانادا و ویتنام وارد می شود. جالب است بدانید که اکثر این میگو های وارداتی، پرورشی می باشند. به این معنا که در استخر های صنعتی و جدا از آب های آزاد به صورت کنترل شده پرورش می یابند.
میگو های وارداتی
به علت حساسیت بالای میگو به انواع بیماری ها، میگو های پرورشی در استخر تحت درمان و مراقبت عمومی با آنتی بیوتیک ها قرار می گیرند. البته، ایالات متحده آمریکا به استخر های میگوی داخلی چنین اجازه ای نمی دهد. به همین دلیل، واردات میگو های آنتی بیوتیکی به این کشور غیر قانونی است. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) مسؤلیت کنترل میگو های وارداتی را بر عهده دارد.
البته، با توجه به حجم بالای میگو های وارداتی، سازمان غذا و داروی آمریکا قادر به بررسی کامل واردات میگو نیست. به همین دلیل، احتمال ورود میگو های آنتی بیوتیکی به سفره های مردم این کشور وجود خواهد داشت.عوارض سوء وجود آنتی بیوتیک در میگو ثابت شده نیست.
اما بر اساس فرضیات ارائه شده، مصرف میگوهای آنتی بیوتیکی امکان ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی بدن را افزایش داده، که می تواند منجر به افزایش احتمال ابتلا به بیماری های قابل درمان با آنتی بیوتیک شود. اگر از این موضوع نگران هستید، بهتر است فقط از میگو های آزاد استفاده کنید که طبیعتاً هیچوقت مراقبت های آنتی بیوتیکی برای آنها انجام نشده است. علاوه بر این، باید بدانید که کلیه ی میگو های تولید داخلی ایالات متحده ی آمریکا بدون هر گونه آنتی بیوتیک پرورش می یابند.
حساسیت بسیاری از افراد به میگو
در کنار مواردی مثل ماهی، بادام زمینی، شیر و سویا، غذا های دریایی مثل میگو ۹ علت گسترده ی آلرژی های غذایی در آمریکا محسوب می شود. رایج ترین محرک آلرژی موجود در میگو پروتئین تروپومیوسین موجود در آن است. سایر پروتئین های موجود در میگو که می توانند محرک حساسیت باشند شامل هموسیانین و آرژنین کیناز می شود.
علائم حساسیت به میگو
علائم حساسیت به میگو در افراد مختلف، متفاوت بوده و می تواند شامل موارد زیر باشد:
- گز گز و سوزش حلق
- مشکلات گوارشی
- مشکل در تنفس
- حساسیت های پوستی
در موارد جدی تر، برخی از افراد دارای حساسیت به میگو می توانند دچار عکس العمل آنافیلاکسی شوند. این عکس العمل آلرژیک خطرناک و ناگهانی ممکن است منجر به تشنج، بیهوشی و حتی -در صورت عدم درمان سریع- مرگ شود. اگر به میگو حساسیت دارید، تنها راه مطمئن برای پیشگیری از عکس العمل آلرژیک، پرهیز کامل از مصرف آن است. در برخی از موارد، حتی بخار و بوی حاصله از پخت میگو نیز می تواند یک محرک برای این حساسیت باشد. بنابراین، افراد حساس به میگو باید از هر گونه تماس غیر مستقیم با میگو نیز پرهیز کنند.
